शिवलीलामृत पहिला अध्याय | Shivlilamrut Adhyay 1: ह्या पोस्ट मध्ये तुम्हाला हा अध्याय online वाचायला मिळेल.
Shivlilamrut Adhyay 1 | शिवलीलामृत पहिला अध्याय
॥ श्रीगणेशाय नमः ॥
श्रीसरस्वत्यै नमः ।
श्रीगुरुभ्यो नमः । श्रीसांबसदाशिवाय नमः ।
ॐ नमोजी शिवा अपरिमिता । आदि अनादि मायातीता ।
पूर्णब्रह्मानंदा शाश्वता । हेरंबताता जगद्‌गुरो ॥ १ ॥
ज्योतिर्मयस्वरूपा पुराणपुरुषा । अनादिसिद्धा आनंदवनविलासा ।
मायाचक्रचालका अविनाशा । अनंतवेषा जगत्पते ॥ २ ॥
जय जय विरूपाक्षा पंचवदना । कर्माध्यक्षा शुद्धचैतन्या ।
विश्वंभरा कर्ममोचकगहना । मनोजदहना मनमोहन जो ॥ ३ ॥
भक्तवल्लभ तू हिमनगजामात । भाललोचन नीलग्रीव उमानाथ ।
मस्तकी स्वर्धुनी विराजित । जातिसुमनहारवत जी ॥ ४ ॥
पक्षिरथप्रिय त्रिपुरांतक । यक्षपतिमित्र प्रतापार्क ।
दक्षमखविध्वंसक मृगांक । निष्कलंक तव मस्तकीं ॥ ५ ॥
विशाळभाळ कर्पूरगौरवर्ण । काकोलभक्षक निजभक्तरक्षणा ।
विश्चसाक्षी भस्मलेपन । भयमोचन भवहारक जो ॥ ६ ॥
जो सर्गस्थित्यंतकारण । त्रिशूलपाणी शार्दूलचर्मवसन ।
स्कंदतात सुहास्यवदन । मायाविपिनदहन जो ॥ ७ ॥
जो सच्चिदानंद निर्मळ । शिवशांत ज्ञानघन अचळ ।
जो भानुकोटितेज अढळ । सर्वकाळ व्यापक जो ॥ ८ ॥
सकलकलिमलदहन कल्मषमोचन । अनंतब्रह्मांडनायक जगरक्षण ।
पद्यजतातमनरंजन । जननमरणनाशक जो ॥ ९ ॥
कमलोद्धव कमलावर । दशशतमुरव दशशतकर ।
दशशतनेत्र सुर भूसुर । अहोरात्र ध्याती जया ॥ १० ॥
भव भवांतक भवानीवर । श्मशानवासी गिरां अगोचर ।
जो स्वर्धुनीतीरविहार । विश्वेश्वर काशीराज जो ॥ ११ ॥
व्योमहरण व्यालभूषण । जो गजदमन अंधकमर्दन ।
ॐकार महाबलेश्वर आनंदघन । मदगर्वभंजन अज्ञ अजित जो ॥ १२ ॥
अमितगर्भ निगमागमनुत । जो दिगंबर अवयवरहित ।
उज्जयिनीमहाकाळ काळातीत । स्मरणे कृतांतभय नाशी ॥ १३ ॥
दुरितकाननवैश्वानर । जो निजजनचित्तचकोरचंद्र ।
वेणुनृपवरमहत्पापहर । घृष्णेश्वर सनातन जो ॥ १४ ॥
जो उमाहृदयपंजरकीर । जो निजजनहदयाब्जभ्रमर ।
जो सोमनाथ शशिशेखर । सौराष्ट्रदेशविहारी जो ॥ १५ ॥
कैरवलोचन करुणासमुद्र । रुद्राक्षभूषण रुद्रावतार ।
भीम भयानक भीमाशंकर । तपा पार नाही ज्याच्या ॥ १६ ॥
नागदमन नागभूषण । नागेंद्रकुंडल नागचर्मपरिधान ।
ज्योतिर्लिंग नागनाथ नागरक्षण । नागाननजनक जो ॥ १७ ॥
वृत्रारिशत्रुजनकवरदायक । बाणवलभ पंचबाणांतक ।
भवरोगवैद्य त्रिपुरहारक । वैजनाथ अत्यद्‌भुत जो ॥ १८ ॥
त्रिनयन त्रिगुणातीत । त्रितापशमन त्रिविधभेदरहित ।
त्र्यंबकराज त्रिदोषानलशांत । करुणाकर बलाहक जो ॥ १९ ॥
कामसिंधुरविदारक कंठीरव । जगदानंदकंद कृपार्णव ।
हिमनगवासी हैमतीधव । हिमकेदार अभिनव जो ॥ २० ॥
पंचमुकुट मायामलहरण । निशिदिन गाती आम्‍नाय गुण ।
नाही जया आदि मध्य अवसान । मल्लिकार्जुन श्रीशैलवासी ॥ २१ ॥
जो शक्रारिजनकांतकप्रियकर । भूजासंतापहरण जोडोनि कर ।
जेथे तिष्ठत अहोरात्र । रामेश्वर जगद्‌गुरू ॥ २२ ॥
ऐसिया शिवा सर्वोत्तमा । अजा अजित ब्रह्मानंदधामा ।
तुझा वर्णावया महिमा । निगमागमां अतर्क्य ॥ २३ ॥
ब्रह्मानंद म्हणे श्रीधर । तव गुणार्णव अगाध थोर ।
तेथे बुद्धि चित्त तर्क पोहणार । न पावती पार तत्त्वता ॥ २४ ॥
कनकाद्रिसहित मेदिनीचे वजन । करावया ताजवा आणू कोठून ।
व्योम साठवे संपूर्ण । ऐसे साठवण कोठून आणू ॥ २५ ॥
मेदिनीवसनाचे जळ आणि सिकता । कोणत्या मापे मोजू आता ।
प्रकाशावया आदित्या । दीप सरता केवी होय ॥ २६ ॥
धरित्रीचे करूनि पत्र । कुधर कज्जल जलधि मषीपात्र ।
सुरद्रुम लेखणी विचित्र । करूनि लिहित कंजकन्या ॥ २७ ॥
तेहि तेथे राहिली तटस्थ । तरी आता केवी करू ग्रंथ ।
जरी तू मनी धरिसी यथार्थ । तरी काय एक न होय ॥ २८ ॥
द्वितीयेचा किशोर इंदु । त्यासी जीर्ण दशी वाहाती दीनबंधू ।
तैसे तुझे गुण करुणासिंधु । वर्णीतसे अल्पमती ॥ २९ ॥
सत्यवतीहृदयरत्‍नमराळ । भेदीत गेला तव गुणनिराळ ।
अंत न कळेचि समूळ । तोही तटस्थ राहिला ॥ ३० ॥
तेथे मी मंदमति किंकर । केवी क्रमू शके महिमांबर ।
परी आत्मसार्थक करावया साचार । तव गुणार्णवी मीन झालो ॥ ३१ ॥
ऐसे शब्द ऐकता साचार । तोषला दाक्षायणीवर ।
म्हणे शिवलीलामृत ग्रंथ परिकर । आरंभी रस भरीन मी ॥ ३२ ॥
जैसा धरूनि शिशूचा हात । अक्षरे लिहवी पंडित ।
तैसे तव मुखे मम गुण समस्त । सुरस अत्यंत बोलवीन मी ॥ ३३ ॥
श्रोती व्हावे सावधचित्त । स्कंदपुराणी बोलिला श्रीशुकतात ।
अगाध शिवलीलामृत ग्रंथ । ब्रह्मोत्तरखंड जे ॥ ३४ ॥
नैमिषारण्यी शौनकादिक सुमती । सूताप्रती प्रश्न करिती ।
तू चिदाकाशींचा रोहिणीपती । करी तृप्ति श्रवणचकोरा ॥ ३५ ॥
तुवा बहुत पुराणे सुरस । श्रीविष्णुलीला वर्णिल्या विशेष ।
अगाध महिमा आसमास । दशावतार वर्णिले ॥ ३६ ॥
भारत रामायण भागवत । ऐकता श्रवण झाले तृप्त ।
परी शिवलीलामृत अद्‌भुत । श्रवणद्वारे प्राशन करू ॥ ३७ ॥
यावरी वेदव्यासशिष्य सूत । म्हणे ऐका आता देऊनि चित्त ।
शिवचरित्र परमाद्‌भुत । श्रवणे पातकपर्वत जळती ॥ ३८ ॥
आयुरारोग्य ऐश्वर्य अपार । संतति संपत्ति ज्ञानविचार ।
श्रवणमात्रे देणार । श्रीशंकर निजांगे ॥ ३९ ॥
सकळ तीर्थव्रतांचे फळ । महामखांचे श्रेय केवळ ।
देणार शिवचरित्र निर्मळ । श्रवणे कलिमल नासती ॥ ४० ॥
सकल यज्ञांमाजी जपयज्ञ थोर । म्हणाल जपावा कोणता मंत्र ।
तरी मंत्रराज शिवषडक्षर । बीजसहित जपावा ॥ ४१ ॥
दुजा मंत्र शिवपंचाक्षर । दोहींचे फळ एकचि साचार ।
उतरी संसारार्णव पार । ब्रह्माविसुरऋषी हाचि जपती ॥ ४२ ॥
दारिद्र्य दु:ख भय शोक । काम क्रोध द्वंद्व पातक ।
इतुक्यांसही संहारक । शिवतारक मंत्र जो ॥ ४३ ॥
तुष्टिपुष्टिधृतिकारण । मुनिनिर्जरांसी हाचि कल्याण ।
कर्ता मंत्रराज संपूर्ण । अगाध महिमा न वर्णवे ॥ ४४ ॥
नवग्रहांत वासरमणि थोर । तैसा मंत्रांत शिवपंचाक्षर ।
कमलोद्धव कमलावर । अहोरात्र हाचि जपती ॥ ४५ ॥
शास्त्रांमाजी वेदान्त । तीर्थांमाजी प्रयाग अद्‌भुत ।
महाश्मशान क्षेत्रांत । मंत्रराज तैसा हा ॥ ४६ ॥
शस्त्रांमाजी पाशुपत । देवांमाजी कैलासनाथ ।
कनकाद्रि जैसा पर्वतांत । मंत्र पंचाक्षरी तेवी हा ॥ ४७ ॥
केवळ परमतत्त्व चिन्मात्र । परब्रह्म हेचि तारक मंत्र ।
तीर्थव्रतांचे संभार । ओवाळूनि टाकावे ॥ ४८ ॥
हा मंत्र आत्मप्राप्तीची खाणी । कैवल्यमार्गींचा प्रकाशतरणी ।
अविद्याकाननदाहक ब्रह्माग्नी । सनकादिक ज्ञानी हाचि जपती ॥ ४९ ॥
स्त्री शूद्र आदिकरूनी । हाचि जप मुख्य वर्णी ।
गृहस्थ ब्रह्मचारी आदिकरूनी । दिवसरजनी जपावा ॥ ५० ॥
जागृती स्वप्नी येता जाता । उभे असता निद्रा करिता ।
कार्या जाता बोलता भांडता । सर्वदाही जपावा ॥ ५१ ॥
शिवमंत्रध्वनिपंचानन । कर्णी आकर्णिता दोषवारण ।
उभेचि सांडिती प्राण । न लागता क्षण भस्म होती ॥ ५२ ॥
न्यास मातृकाविधि आसन । नलगे जपावा प्रीतीकरून ।
शिव शिव उच्चारिता पूर्ण । शंकर येऊनि पुढे उभा ॥ ५३ ॥
अखंड जपती जे हा मंत्र । त्यास निजांगे रक्षी त्रिनेत्र ।
आपुल्या अंगाची साउली करी पंचवक्त्र । अहोरात्र रक्षी तया ॥ ५४ ॥
मंत्रजपकांलागुनी । शिव म्हणे मी तुमचा ऋणी ।
परी तो मंत्र गुरुमुखेकरूनी । घेइंजे आधी विधीने ॥ ५५ ॥
गुरु करावा मुख्य वर्ण । भक्ति वैराग्य दिव्यज्ञान ।
सर्वज्ञ उदार दयाळू पूर्ण । या चिन्हेकरून मंडित जो ॥ ५६ ॥
मितभाषणी शांत दांत । अंगी अमानित्व अदंभित्व ।
अहिंसक अतिविरक्त । तोचि गुरू करावा ॥ ५७ ॥
वर्णानां ब्राह्मणो गुरुः । हा वेदवचने निर्धारू ।
हा त्यापासोनि मंत्रोच्चारू । करोनि घ्यावा प्रीतीने ॥ ५८ ॥
जरी आपणासी ठावुका मंत्र । तरी गुरुमुरखे घ्यावा निर्धार ।
उगाचि जपे तो अविचार । तरी निष्फळ जाणिजे ॥ ५९ ॥
कामक्रोधमदयुक्त । जे का प्राणी गुरूविरहित ।
त्यांनी ज्ञान कथिले बहुत । परी त्यांचे मुख न पहावे ॥ ६० ॥
वेदशास्त्रे शोधून । जरी झाले अपरोक्षज्ञान ।
करी संतांशी चर्चा पूर्ण । तरी गुरुविण तरेना ॥ ६१ ॥
एक म्हणती स्वप्नी आम्हांते । मंत्र सांगितला भगवंते ।
आदरे सांगे लोकांते । परी तो गुरुविण तरेना ॥ ६२ ॥
प्रत्यक्ष येऊनिया देव । सांगितला जरी गुह्यभाव ।
तरी तो न तरेचि स्वयमेव । गुरूसी शरण न रिघता ॥ ६३ ॥
मौजीबंधनाविण गायत्रीमंत्र । जपे तो भ्रष्ट अपवित्र ।
वराविण वऱ्हाडी समग्र । काय व्यर्थ मिळोनी ॥ ६४ ॥
तो वाचक झाला बहुवस । परी त्याचे न चुकती गर्भवास ।
म्हणोनि सांप्रदाययुक्त गुरूस । शरण जावे निधरि ॥ ६५ ॥
जरी गुरु केला भलता एक । परी पूर्वसांप्रदाय नसे ठाऊक ।
जैसे गर्भांधास सम्यक । वर्णव्यक्त स्वरूप न कळेचि ॥ ६६ ॥
असो त्या मंत्राचे पुरश्चरण । उत्तम क्षेत्री करावे पूर्ण ।
काशी कुरुक्षेत्र नैमिषारण्य । गोकर्णक्षेत्र आदिकरूनी ॥ ६७ ॥
शिवविष्णुक्षेत्र सुगम । पवित्र स्थळी जपावा सप्रेम ।
तरी येचिविषयी पुरातन उत्तम। कथा सांगेन ते ऐका ॥ ६८ ॥
श्रवणी पठणी निदिध्यास । आदरे धरावा दिवसेंदिवस ।
अनुमोदन देता कथेस । सर्व पापास क्षय होय ॥ ६९ ॥
श्रवण मनन निजध्यास । धरिता साक्षात्कार पापास क्षय होय सरस ।
ब्रह्मघ्न मार्गघ्न तामस । श्रवणे पावन सर्व होती ॥ ७० ॥
तरी मथुरानाम नगर । यादववंशी परम पवित्र ।
दाशार्हनामे राजेंद्र । अति उदार सुलक्षणी ॥ ७१ ॥
सर्व राजे देती करभार । कर जोडोनि नमिती वारंवार ।
त्यांच्या मुकुटरत्‍नकिरणें साचार । प्रपदे ज्याची उजळली ॥ ७२ ॥
मुकुटघर्षणे करूनी । किरणे पडली दिसती चरणी ।
जेणे सत्तावसन पसरूनी । पालाणिली कुंभिनी हे ॥ ७३ ॥
उभारिला यशोध्यज । जेवीं शरत्काळींचा द्विजराज ।
सकल प्रजा आणि द्विज । चिंतिती कल्याण जयाचे ॥ ७४ ॥
जैसा शुद्धद्वितीयेचा हिमांश । तेवी ऐश्वर्य चढे विशेष ।
जो दुर्बुद्धिदासीस । स्पर्श न करी कालत्रयी ॥ ७५ ॥
सद्‍बुद्धिधर्मपत्‍नीसी रत । स्वरूपाशी तुळिजे रमानाथ ।
दानशस्त्रे समस्त । याचकांचे दारिद्र्य निवटिले ॥ ७६ ॥
भूभुजांवरी जामदग्न्य । समरांगणी जेवी प्रळयाग्न ।
ठाण न चळे रणीहून । कुठारघाये भूरुह जैसा ॥ ७७ ॥
चतुर्दश विद्या चौसष्टी कळा । आकळी जेवी करतळीचा आंवळा ।
जेणे दानमेघें निवटिला । दारिद्र्यधुरोळा याचकांचा ॥ ७८ ॥
बोलणे अति मधुर । मेघ गर्जे जेवी गंभीर ।
प्रजाजनांचे चित्तमयूर । नृत्य करिती स्वानंदे ॥ ७९ ॥
ज्याचा सेनासिंधू देखोनि अद्‌भुत । जलसिंधु होय भयभीत ।
निश्चळ अंबरींचा ध्रुव सत्य । वचन तेवी न चळेचि ॥ ८० ॥
त्याची कांता रूपवती सती । काशीराजकुमारी नाम कलावती ।
जिचे स्वरूप वर्णी सरस्वती । विश्ववदनेकरूनिया ॥ ८१ ॥
जे लावण्यसागरीची लहरी । खंजनाक्षी बिंबाधरी ।
खभाषिणी पिकस्वरी । हंसगमना हरिमध्या ॥ ८२ ॥
शशिवदना भुजंगवेणी । अलंकारा शोभा जिची तनु आणी ।
दशन झळकती जेवी हिरेखाणी । बोलता सदनी प्रकाश पडे ॥ ८३ ॥
सकलकलानिपुण । यालागी कलावती नाम पूर्ण ।
जे सौंदर्यवैरागरींचे रत्न । जे निधान चातुर्यभूमीचे ॥ ८४ ॥
आंगींचा सुवास न माये सदनात । जिचे मुखाब्ज देखता नृपनाथ ।
नेत्रमिलिंद रुंजी घालित । धणी पाहता न पुरेचि ॥ ८५ ॥
नूतन आणिली पर्णून । मनसिजे आकर्षिले रायाचे मन ।
बोलावू पाठविले प्रीतीकरून । परी ते न येचि प्रार्थिता ॥ ८६ ॥
स्वरूपशृंगारजाळे पसरोन । आकर्षिला नृपमानसमीन ।
यालागी दाशार्हराजा उठोन । आपणचि गेला तिजपाशी ॥ ८७ ॥
म्हणे शृंगारवल्ली शुभांगी । मम तनुवृक्षासी आलिंगी ।
उत्तम पुत्रफळ प्रसवसी जगी । अल्यानंदे सर्वांदेखता ॥ ८८ ॥
तव ते शृंगारसरोवरमराळी । बोले सुहास्यवदना वेल्हाळी ।
म्हणे म्या उपासिला शशिमौळी । सर्वकाळ व्रतस्थ असे ॥ ८९ ॥
जे स्त्री रोगिष्ठ अत्यंत । गर्भिणी किंवा ऋतुस्नात ।
अमुक्त अथवा व्रतस्थ । वृद्ध अशक्त न भोगावी ॥ ९० ॥
स्त्रीपुरुषे हर्षयुक्त । असावी तरुण रूपवंत ।
अष्टभोगेकरोनि युक्त । चिंताग्रस्त नसावी ॥ ९१ ॥
पर्वकाळ व्रतदिन निरसून । उत्तमकाळी षडूस अन्न भक्षून ।
मग ललना भोगावी प्रीतीकरून । राजलक्षण सत्य हे ॥ ९२ ॥
राव काममदे मत्त प्रचंड । रतिभरे पसरोनि दोर्दंड ।
आलिंगन देता बळे प्रचंड । शरीर त्याचे पोळले ॥ ९३ ॥
लोहार्गला तप्त अत्यंत । तैसी कलावतीची तनु पोळत ।
तूप वेगळा होऊनि पुसत । कैसा वृत्तान्त सांग हा ॥ ९४ ॥
शृंगारसदनविलासिनी । मम हृदयानंदवर्धिनी ।
सकळ संशय टाकुनी । मुळींहुनि गोष्टी सांग ॥ ९५ ॥
म्हणे हे राजचक्रमुकुटावतंस । क्रोधे भरो नेदी मानस ।
माझा गुरु स्वामी दुर्वास । अनुसूयात्मज महाराज ॥ ९६ ॥
त्या गुरूने परम पवित्र । मज दिधला शिवपंचाक्षरी मंत्र ।
तो जपता अहोरात्र । परम पावन पुनीत मी ॥ ९७ ॥
ममांग शीतळ अत्यंत । तव कलेवर पापसंयुक्त ।
अगम्यागमन केले विचाररहित । अभक्ष्य तितुके भक्षिले ॥ ९८ ॥
मज श्रीगुरुदयेकरोन । राजेंद्रा आहे त्रिकाळज्ञान ।
तुज जप तप शिवार्चन । घडले नाही सर्वथा ॥ ९९ ॥
घडले नाही गुरुसेवन । पुढे राज्यांती नरक दारुण ।
ऐकता राव अनुतापेकरून । सद्‌गदित जाहला ॥ १०० ॥
म्हणे कलावती गुणगंभीरे । तो शिवमंत्र मज देई आदरे ।
ज्याचेनि जपे सर्वत्रे । महत्पापे भस्म होती ॥ १01 ॥
ती म्हणे हे भूभुजेंद्र । मज सांगावया नाही अधिकार ।
मी वल्लभा तू प्राणेश्वर । गुरु निर्धारा तू माझा ॥ 10२ ॥
तरी यादवकुळी गुरु वरिष्ठ । गर्गमुनि महाराज श्रेष्ठ ।
जो ज्ञानियांमाजी दिव्यमुकुट । विद्या वरिष्ठ तयाची ॥ 10३ ॥
जैसे वसिष्ठ वामदेव ज्ञानी । तैसाच महाराज गर्गमुनी ।
त्यासी नृपश्रेष्ठा शरण जाऊनी । शिवदीक्षा घेइंजे ॥ 10४ ॥
मग कलावतीसहित भूपाळ । गर्गाश्रमी पातला तत्काळ ।
साष्टांग नमूनि करकमळ । जोडोनि उभा ठाकला ॥ 10५ ॥
अष्टभावे दाटूनि हृदयी । म्हणे शिवदीक्षा मज देई ।
म्हणूनि पुढती लागे पायी । मिती नाही भावार्थ ॥ 10६ ॥
यावरी तो गर्गमुनी । कृतान्तभगिनीतीरा येऊनी ।
पुण्यवृक्षातळी बैसोनी । स्नान करवी यमुनेचे ॥ 10७ ॥
उभयतांनी करूनी स्नान । यथासांग केले शिवपूजन ।
यावरी दिव्य रत्ने आणून । अभिषेक केला गुरूसी ॥ 10८ ॥
दिव्याभरणे दिव्य वस्त्रे । गुरु पूजिला नृपे आदरे ।
गुरुदक्षिणेसी भांडारे । दाशार्हराये समर्पिली ॥ 10९ ॥
तनुमनधनेंसी उदार । गर्गचरणी लागे नृपवर ।
असोनि गुरूसी वंचिती जे पामर । ते दारुण निरय भोगिती ॥ ११० ॥
श्रीगुरूचे घरी आपदा । आपण भोगी सर्व संपदा ।
कैचे ज्ञान त्या मतिमंदा । गुरु ब्रह्मानंदा न भजे जो ॥ १११ ॥
एक म्हणती तनु मन धन । नाशिवंत गुरूसी काय अर्पून ।
परम चांडाळ त्याचे शठज्ञान । कदा बदन न पहावे ॥ ११२ ॥
धिक् विद्या धिक् ज्ञान । धिक् वैराग्य धिक् साधन ।
चतुर्वेद शास्त्रे आला पढून । धिक् पठण तयाचे ॥ ११३ ॥
जैसा खरपृष्ठीवरी चंदन । षड्‍रसी दर्वी व्यर्थ फिरून ।
जेवी मापे तंदुल मोजून । इकडून तिकडे टाकिती ॥ ११४ ॥
घाणा इक्षुरस गाळी । इतर सेविती रस नव्हाळी ।
की पात्रात शर्करा साठविली । परी गोडी न कळे तया ॥ ११५ ॥
असो ते अभाविक खळ । तैसा नव्हे तो दाशार्हनृपाळ ।
षोडशोपचारे निर्मळ । केले पूजन गुरूचे ॥ ११६ ॥
उभा ठाकला कर जोडून । मग तो गर्गे हृदयी धरून ।
मस्तकी हस्त ठेवून । शिवपंचाक्षर मंत्र सांगे ॥ ११७ ॥
हृदयआकाश भुवनी । उगवला निजबोधतरणी ।
अज्ञानतम तेचि क्षणी । निरसूनि नवल जाहले ॥ ११८ ॥
अडत मंत्राचे महिमान । रायाचिया शरीरामधून ।
कोट्यवधि काक निघोन । पळते झाले तेधवा ॥ ११९ ॥
कितीएकांचे पक्ष जळाले । चरफडतचि बाहेर आले ।
अवघेचि भस्म होऊनी गेले । संख्या नाही तयांते ॥ १२० ॥
जैसा किंचित पडता कृशान । दग्ध होय कंटकवन ।
तैसे काक गेले जळोन । देखोनि राव नवल करी ॥ १२१ ॥
गुरूसी नमोनि पुसे नृप । काक कैचे निघाले अमूप ।
माझे झाले दिव्य रूप । निर्जरांहूनि आगळे ॥ १२२ ॥
गुरु म्हणे ऐक साक्षेपे । अनंत जन्मींची महापापे ।
बाहेर निघाली काकरूपे । शिवमंत्रप्रतापे भस्म झाली ॥ १२३ ॥
निष्पाप झाला नृपवर । गुरूस्तवन करी वारंवार ।
धन्य पंचाक्षरी मंत्र । तू धन्य गुरु पंचाक्षरी ॥ १२४ ॥
पंचभूतांची झाडणी करून । सावध केले मजलागून ।
चारी देह निरसून । केले पावन गुरुराया ॥ १२५ ॥
पंचवीस तत्त्वांचा मेळ । त्यांत सापडलो बहुत काळ ।
क्रोधमहिषासुर सबळ । कामवेताळ घुसधुसी ॥ १२६ ॥
आशा मनशा तृष्णा कल्पना । भ्रांति भूली इच्छा वासना ।
या जखिणी यक्षिणी नाना । विटंबीत मज होत्या ॥ १२७ ॥
ऐसा हा अवघा मायामेळ । तुवा निरसिला तात्काळ ।
धन्य पंचाक्षरी मंत्र निर्मळ । गुरु दयाळ धन्य तू ॥ १२८ ॥
सहस्रजन्मपर्यंत । मज ज्ञान झाले समस्त ।
पापे जळाली असंख्यात । काकरूपे देखिली म्या ॥ १२९ ॥
सुबर्णस्तेय अभक्ष्यभक्षक । सुरापान गुरुतल्पक ।
परदारागमन गुरुनिंदक । ऐसी नाना महत्पापे ॥ १३० ॥
गोहत्या ब्रह्महत्या धर्मलोपक । स्त्रीहत्या गुरुहत्या ब्रह्मछळक ।
परनिंदा पशुहिंसक । वृत्तिहारक अगम्यस्त्रीगमन ॥ १३१ ॥
मित्रद्रोही गुरुद्रोही । विश्वद्रोही वेदद्रोही ।
प्रासादभेद लिंगभेद पाही । पंक्तीभेद हरिहरभेद ॥ १३२ ॥
ज्ञानचोर पुस्तकचोर पक्षिघातक । पाखांडमति मिथ्यावादक ।
भेदबुद्धि भष्टमार्गस्थापक । स्त्रीलंपट दुराचारी ॥ १३३ ॥
कृतघ्न परद्रव्यापहारक । कर्मश्रष्ट तीर्थमहिमाउच्छेदक ।
बकध्यानी गुरुछळक । मातृहतक पितुहत्या ॥ १३४ ॥
दुर्बलघातुक कर्ममार्गघ्न । दीनहत्यारी पाहती पैशून्य ।
तृणदाहक पीडिती सज्जन । गोत्रवध भगिनीविध ॥ १३५ ॥
कन्याविक्रय गोविक्रय । हयविक्रय रसविक्रय ।
ग्रामदाहक आत्महत्या पाहे । भ्रूणहत्या महापापे ॥ १३६ ॥
ही महापापे सांगितली । क्षुद्रपापे नाही गणिली ।
इतुकी काकरूपे निघाली । भस्म झाली प्रत्यक्ष ॥ १३७ ॥
काही गाठी पुण्य होते परम । म्हणोनि नरदेह पावलो उत्तम ।
गुरुप्रतापे तरलो निःसीम । काय महिमा बोलू आता ॥ १३८ ॥
गुरूस्तवन करूनि अपार । ग्रामासी आला दाशार्ह नृपवर ।
सवे कलावती परम चतुर । केला उद्धार रायाचा ॥ १३९ ॥
जपता शिवमंत्र निर्मळ । राज्य वर्धमान झाले सकळ ।
अवर्षणदोष दुष्काळ । देशातूनि पळाले ॥ १४० ॥
वैधव्य रोग आणि आणि मृत्य । नाहीच कोठे देशात ।
आलिंगिता कलावतीसी नृपनाथ । शशीऐसी शीतळ वाटे ॥ १४१ ॥
शिवभजनी लाविलें सकळ जन । घरोघरी होत शिवकीर्तन ।
रुद्राभिषेक शिवपूजन । ब्राह्मणभोजन यथविधि ॥ १४२ ॥
दाशार्हरायाचे आख्यान । जे लिहिती ऐकती करिती पठण ।
प्रीतीकरूनि ग्रंथरक्षण । अनुमोदन देती जे ॥ १४३ ॥
सुफळ त्यांचा संसार । त्यासी निजांगे रक्षी श्रीशंकर ।
धन्य धन्य तेचि नर । शिवमहिमा वर्णिती जे ॥ १४४ ॥
पुढे कथा सुरस सार । अमृताहूनि रसिक फार ।
ऐकोत पंडित चतुर । गुरुभक्त प्रेमळ ज्ञानी जे ॥ १४५ ॥
पूर्ण ब्रह्मानंद शूळपाणी । श्रीधरमुख निमित्त करूनि ।
तोचि बोलवीत विचारोनी । पहावे मनी निधरि ॥ १४६ ॥
श्रीधरवरद पांडुरंग । तेणे शिरी धरिले शिवलिंग ।
पूर्ण ब्रह्मानंद अभंग । नव्हे विरंग कालत्रयी ॥ १४७ ॥
शिवलीलामृत ग्रथ प्रचंड । स्कंदपुराण ब्रह्मोत्तरखंड ।
परिसोत सज्जन अखंड । प्रथमाध्याय गोड ॥ १४८ ॥
॥ श्रीसांबसदाशिवार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥
मित्रोंनो तुम्हाला Shivlilamrut Adhyay 1 | शिवलीलामृत पहिला अध्याय जर आवडला असेल तर आम्हाला Facebook वर share नक्की करा.
या वरील लेखात जर तुम्हाला काही चुकीचे वाटत असेल तर कमेंट मध्ये आम्हाला त्याची माहिती द्या आम्ही हा लेख त्वरितच अपडेट करू.
